Օպերայի շենքը երևանցիների համար Մասիսի նման է. ինչպես Մասիսի հայացքի տակ հայն ապրում է իր ամբողջ կյանքը, նենց էլ՝ Օպերայի հայացքի տակ երևանցին ծնվում, ապրում ու մեռնում է՝ էն տարբերությամբ, որ Օպերայի շենքին կարելի է մոտենալ, ձեռք տալ, ներս մտնել։ Ժամանակին շենքի գագաթին, Նոյան տապանի նման, իջել էր Երևանի գլխավոր ջերմաչափը, ու, Նոյան տապանի նման էլ, շատերը չէին հավատում էդ ջերմաչափին, կարծում էին, որ շատ բարձր ու շատ ցածր ջերմաստիճանները ցույց չի տալիս. հանկարծ կարող է աշխատավոր մարդիկ գործի չգնային՝ պատրվակ բռնելով աշխատանքային օրենսգիրքը, որտեղ, իբր, գրված էր, որ շատ բարձր ու ցածր ջերմաստիճանի դեպքում տնից դուրս գալ չի կարելի, չնայած, ոչ ոք էդ բանը չէր կարդացել։

Հարգելի ընկերներ, այս օրերին հանրության տարբեր շրջանակներում բուռն քննարկում է գնում Տավուշի մարզի 4 գյուղերի ճակատագրի շուրջ։ Հաշվի առնելով այդ հանգամանքը` ձեր ուշադրությանն եմ ներկայացնում իմ` մի հատված 2013 թվականին հրատարակված «Վլադիմիր Մովսիսյան. կյանքը և գործը» մենագրությունից:

Դեռ տնից դուրս չեմ եկել, բայց գիտեմ, լուսամուտից տեսնում եմ արևը՝ վերջ, գարունը լրիվ եկավ։ Վերջապես։ Ծիածանն ընկել, փշրվել է դաշտերի վրա։ Ծիածանի բեկորներից ծաղիկների հոտ է գալիս։ Ծիտիկներն էդ հոտից հարբած՝ դայլայլում են բոլոր թռչնային լեզուներով ու մեղեդիներով...

Ծառն էլ մարդ է, գիտի ապրել, սիրել, մեռնել, տերևները երազանքներն են նրա, ճյուղերը` երկնքին նայող թևերը, արմատները անցյալն են ու ներկան...

Փալասության գծով միջազգային վարպետ Սիմոնյան Ալենը երեկ ինքնագոհ տոնով մարդ էր փնտրում, որը կասեր, թե Տավուշի հայկական տարածքները հայկական են։

Երբ ինչ-որ մեկն ասում էր «Աղդամը մեր հայրենիքն է» ու հետո հայկական տարածքների մասով ասում է թե. «Փնտրում եմ մարդկանց, որոնք կասեն՝ դրանք Տավուշի գյուղեր են: Դրանք Ադրբեջան են, միշտ էլ իմացել ենք», ապա նա անկեղծ ադրբեջանցի է, անկախ գենետիկ ծագումնաբանությունից:

Ամեն ինչ կարող ենք սկսել զրոյից: Չենք հանձնվում, այլապես վերջ, ամենը ու ամենքս կդառնանք անցայլ: Կյանքն ամենօրյա պայքար է՝ թե՛ հոգևոր դաշտում, թե՛ առօրյա կյանքում: Ամեն օր պետք է արթնանանք մեր նպատակներն ու երազանքները կյանքի կոչելու տրամադրվածությամբ:

Անվերջ ծխացող պատերազմի մեջ արդեն մի ամբողջ սերունդ է մեծացել, արդեն երկիր են ղեկավարում, արդեն նրանց երեխաներն են մեծանում, ու սրա վերջը չի երևում։

Վրաստանի ադրբեջանցիներն են, սև ու սպիտակ ոչխարների հանդերձանքով՝ բայրամ են նշում։

Ձմեռային արձակուրդներին Երևանի ուսանողությունը տեղափոխվում էր Ծաղկաձոր՝ Գրողներ, Մերգելյան․․․ Եթե Ծաղկաձորում մեկին չէինք գտնում, ուրեմն՝ բան էր պատահել։ Բայց սար-մար չէինք բարձրանում, դահուկ-մահուկ չէինք քշում, այլ յոթ-ութ հոգով՝ խառը՝ տղա-աղջիկ, լցվում էինք երկու տեղանոց համարը, իրար գլխի քնում, իրար գլխի զարթնում, երգում, պարում, ծխում, խմում, փիլիսոփայում, կռվում, ծանոթանում, անծանոթանում, սիրահարվում, հիասթափվում․․․